Taupo. Nieuw Zeeland. Ringgggggg. Het is nog diep in de nacht. Mijn lichaam weigert op te staan, maar mijn gedachten gaan al alle kanten uit. Zijn de accu’s opgeladen? Heb ik mijn microfoon wel ingepakt? Na een korte check vertrekken Karel en ik stipt 20 minuten later.

Op naar het event waar we twee maanden naartoe hebben gewerkt. Ooit leerde ik Karel kennen op een bruiloft. Zijn beste maat ging trouwen en ik was druk bezig om alle gasten op de foto te zetten. We raakten aan de praat en al snel vertelde hij over zijn avonturen in het buitenland.

Ik vertelde hem over mijn toekomstige reisplannen richting Australië en Nieuw Zeeland. Over mijn werk als filmmaker en fotograaf. Een aantal weken later zaten we aan de koffie, want Karel had eigenlijk wel een heel tof idee in zijn hoofd.

“Ik ga meedoen aan Iron Man. Iron Man,” zei Karel. “Het is één van de zwaarste triatlons ter wereld. 3.8 km zwemmen, 180 km wielrennen en 42,2 km hardlopen. Hoe zou jij het vinden om hier een documentaire van te maken?”

Twee koffie’s en drie bier later, lag er een plan. Terwijl ik al een jaar door Australië had gereisd voor mijn project “Can I come over?”, kwam Karel me tegemoet in Nieuw Zeeland en werkten we twee maanden aan een film van 25 minuten.

Hoe maak je een documentaire?

Vaak krijg ik de vraag hoe ik mijn filmprojecten opzet. Zoals je hebt gelezen begint het vaak met een idee of een goed verhaal.

Karel en ik hebben van te voren veel doorgesproken hoe we deze film konden gaan produceren, maar zoals vaker bij mijn projecten gebeurt, valt alles later op z’n plek.

Monteren in het vliegtuig

Eenmaal aangekomen in Auckland, lukte het ons contact te leggen met Kellogg’s, die onze hoofdsponsor werd. Karel leerde de twee andere hoofdrolspelers pas in Nieuw Zeeland kennen en ik voelde aan dat zij een belangrijk rol zouden krijgen in het verhaal.

Kortom; op reis leer je erg flexibel te zijn en bij te sturen waar nodig. Tijdens het reizen ben ik gaan draaien en monteren, soms letterlijk in de auto of in het vliegtuig.