De Eendracht
Wat neem je mee als je een week gaat zeilen van Gran Canaria richting Kaap Verdië? Deze vraag spookte een paar dagen voor vertrek door mijn hoofd. Alleen zomerkleding of ook regen- en warme kleding?
Op mijn voorbereidings brief die ik kreeg van De Eendracht stond beschreven dat je meedraait in de wachten, zo ook midden in de nacht. Het zal vast flink afkoelen ‘s nachts. Toch maar een extra dikke trui bij in mijn backpack. Koffers mogen namelijk niet mee. Die rollen en staan alleen maar in de weg. Eenmaal in het vliegtuig realiseer ik wat voor een impact tien dagen water om je heen moet zijn. Tussendoor afstappen is niet mogelijk. Wat nou als ik maar blijf overgeven van de misselijkheid? Ik heb nog nooit gezeild. De paniek slaat soms even toe.
Wat gebeurt er met je als je tien dagen zeilt met De Eendracht?
Stichting de Eendracht nodigde me uit in hun ‘bloggershut’. Tien dagen lang ging ik aan boord om te filmen, te bloggen en te fotograferen. We vertrokken op donderdagavond en zagen de kade van Gran Canaria steeds kleiner worden. Toen ik de volgende ochtend op het dek stond, genoot ik van een indrukwekkend uitzicht. Voor het eerst in mijn leven zag ik een horizon zonder enig land te bekennen.
Lijnen vieren, mastknopen en koersen
Mijn eerste wacht begon om 12 uur ’s middags. Direct moest ik helpen om alle zeilen te hijsen. Het was best wat werk. Een spierpijntje hier en daar hoort erbij. Al snel mocht aan het roer en dat voelde best tof. 210° hoorde ik aan te houden en even ging het helemaal mis. Zo’n twintig graden scheurde ik uit de bocht. Oepsie…Dit is niet mijn onderdeel. Ik ben de enige passagier die nog nooit eerder heeft gezeild en gelukkig bestaan er geen domme vragen. Fouten horen erbij. Het is fysiek best nog zwaar en mijn dag- en nachtritme was compleet verdwenen. Gelukkig kon ik de laatste dagen me richten op het filmen.
Walvissen en dolfijnen
Onder de passagiers is ook een vogelaar aan boord. Zijn ogen weken niet van de horizon af. Ongelooflijk hoe hij honderden meters verderop nog vogels wist te spotten. Onze overtocht duurde een week en dagen achtereen zagen we geen andere boten of een andere vorm van leven. Er ontstond steeds veel commotie als er dan toch een schip te zien was of een verstekeling aan boord strandde. Bizar, hoe de kleinste dingen dan toch bijzonder werden. De vogelaar spotte ook walvissen en even zwommen dolfijnen met ons mee. Net toen ik lag te slapen.