Ga ik weer op reis?
Hoe gaat het nou met je? Kun je weer settelen? Of is je koffer alweer gepakt? Deze vraag wordt nog altijd bijna dagelijks aan me gesteld, terwijl het toch alweer drie maanden geleden is dat ik door de deuren van Dusseldorp Airport stapte om mijn ouders en beste vriendin te omhelzen. In deze blog vertel ik eerlijk hoe ik me nou echt voel, want één ding kan ik je vertellen; het is een emotionele rollercoaster geweest.
Laten we beginnen met het boek. Dat gaat geweldig. Het geeft telkens weer een kick als ik mooie reacties van bezoekers en volgers ontvang. Een week geleden kwam er een Portugese jongen naar me toe en zei; “wauw, die reis die jij hebt gemaakt, dat is wat ik altijd heb willen doen. Jouw project geeft me de motivatie om nu echt een ticket naar het buitenland te boeken. Dit steuntje in mijn rug had ik even nodig.” Ik mocht spreken op podia door heel het land, soms voor kleine clubjes mensen en soms meer dan honderd mensen. Maar dit soort reacties gaven mij een boost om altijd weer door te gaan.
Get your life together!
Ik vind dit best spannend om te vertellen, maar ik heb beloofd om eerlijk te zijn, dus hier komt ie. Afgelopen week bezocht ik de gynaeocoloog. PCOS kreeg ik op mijn bakkes. Cysten op de eierstokken.
“Heb je een stressvolle baan?”
– Nee ik heb uberhaupt geen baan. Ik leef als een backpacker.
“Heb je een vaste partner?”
– Nee, ik ben al tien jaar vrijgezel en bedankt dat je het er nog even inwrijft meneer de Gynaeocoloog, want hoe vind ik ooit een partner die bij mij past?
“Heb je een kinderwens?”
– Al zou ik het willen, dat zit er voorlopig niet in zonder partner!
Het hebben van dit syndroom is niet het einde van de wereld, maar het voelde alsof de gynocoloog me een spiegel voorhield. Je bent 30, so get your life together! De tijd haalt me in. Vrienden settelen en krijgen kinderen. En toch heb ik van geen moment spijt. Deze reis heeft me verrijkt. Een beter persoon van me gemaakt. Dankbaar gemaakt voor het leven dat ik hier kan én mag leiden, want wat hebben we het goed in dit kikkerlandje!
Voel ik me weer thuis?
Voordat ik op reis vertrok, was ik gefocused op het buitenland, waardoor ik me altijd onrustig voelde. De drang om te emigreren was groot. Nu ik terug ben en zoveel landen heb gezien, is voor mij één ding duidelijk geworden; Nederland is een geweldig land om in te wonen. Mij zul je niet meer snel horen klagen. Na de heftige busreis in Kameroen durf ik echt niet meer te zeuren op de NS. Maar de manier waarop wij met tijd en vooroordelen omgaan, heeft me veranderd. Wij zijn altijd druk. Een afspraak maken met sommige vrienden? Over acht weken is er een plekje vrij, krijg ik dan te horen. In Nederland ken ik bijvoorbeeld niemand die een onbekende heeft laten overnachten. Dat vind ik jammer.
Uiteraard werkt het niet als er net een kleine is geboren of wanneer je 45 uur per week werkt. Dat begrijp ik, maar het verrijkt je leven zo enorm. De manier waarop ze in het buitenland met tijd omgaan heeft me geinspireerd. Om mezelf te forceren om open te staan voor nieuwe ontmoetingen en me niet druk te maken over mijn agenda, laat ik mensen op mijn bank logeren. Zo breng ik de wereld bij me thuis. In plaats van heimwee leed ik altijd aan “wegwee”, maar één ding weet ik nu zeker; ik blijf lekker in Nederland om me te focussen op nieuwe leuke opdrachten en wellicht een vaste baan. Ik mis het werken in een team, om mijzelf uit te dagen om weer nieuwe ervaringen op te doen. Het liefste werk ik als content creator binnen het toerisme. Dus mocht jij tips of ideeën hebben, dan hoor ik het graag van je!
Wat staat er op de planning?
In de maand augustus wordt het boek gedrukt. De donateurs ontvangen het boek eind augustus, nog voordat de boeklancering plaats vindt! Daarnaast ben ik met Joyce naar Macedonie afgereisd. Joyce heeft de gesponsorde reis cadeau gekregen als deelnemer van mijn crowdfunding. Samen hebben we bij een local in Skopje overnacht. Deze vlog komt binnenkort online! Keep u posted…