Werken in Australië; een terugblik
Ik zit weer in een tourbus en staar uit het raam. Dit is mijn ene laatste grote filmklus ‘Down Under’ en ik weet niet zo goed hoe ik me voel. Het non stop doorreizen breekt me een beetje op en ik heb behoefte aan wat routine in mijn dagen. Aan de andere kant is elke tour weer bijzonder en geven de prachtige hikes op deze tours ook energie. Het blijft een innerlijk gevecht.
Slapen in swags onder een sterrenhemel
Terwijl ik naar het lege droge landschap staar, dwalen mijn gedachtes af naar mijn allereerste filmklus hier in Australië. Met een groep Nederlanders, Duitsers en één Australiër, reden we in zes dagen af naar de grote rode ‘rock’, oftewel Uluru. Dé grootste toeristische attractie van Australië en ik vond er niks aan (ik kan niet zo goed tegen drukke toeristische trekpleisters). Maar het waren de gesprekken tijdens het kampvuur, het slapen in swags en de hikes die deze reis onvergetelijk maakten.
Plotseling schrik ik wakker van mijn dagdroom als een meid naast me vraagt: what are your plans as soom we arrive in Adelaide? “Well”, antwoord ik terug, “I’m going to pick up my parents in Adelaide and spent Christmas with them in Tasmania. I haven’t seen my parents for almost a year. I’m exhited to see them. Having a skype call is just not the same then talking face to face you know. Ze knikt en vraagt: “So, when are you going back to the Netherlands?”
Depressief na een wereldreis?
Somewhere spring 2019, so I’m back when summer starts. I want to share all my experiences, all the lessons I learned, and talk about it during festivals and cultural events. But I’m not sure how I will feel when I’m home. I’m afraid I will feel really restless and disconnected from my environment. But let’s see what will happen. Perhaps I just didn’t find my home yet…Ik zie in haar ogen dat ze me niet helemaal begrijpt. Ze vertelt dat ze verlangt naar haar vertrouwde veilige omgeving, wetende wat komen gaat. Mijn nomadische levensstijl is voor veel mensen ondenkbaar, maar ik zie het als een gift.
Wat Australië zo gaaf maakt!
Ruim acht maanden werkte ik voor touroperators en maakte ik talloze films en foto’s maar het zijn de locals die voor altijd in mijn herinnering zullen blijven; mijn helikopter vlucht in de outback bij een koeien boer, een vriendin in Perth die me leerde surfen en het vinden van goud met Ben in Rockhampton.
Maar het is tijd om Australië achter me te laten en op zoek te gaan naar een nieuw avontuur.
Een nieuwe klus in Nieuw Zeeland
Heb je wel eens gehoord van Iron Man? Dit is de zwaarste triathlon ter wereld en ik mag er filmen! Twee Nieuw Zeelanders en een Nederlander volg ik op de voet met mijn camera. Ze doen voor het eerst mee en hebben een bijzonder achtergrond verhaal. Wat dit precies is, leg ik uit in mijn volgende blog.
Ik heb namelijk je hulp nodig. Ik zoek nog altijd bijzondere verhalen, mensen en huizen in het land van de Mauri’s. Zoals je misschien weet schrijf ik ook verhalen voor mijn project Can I come over. Tijdens mijn reis verblijf ik bij locals om onderzoek te doen naar ons gevoel van thuis. Ken jij iemand? Stuur me dan snel een mailtje! En kijk op www.canicomeover.com
Gebruikte apparatuur canon camera plus Lexar kaartje.